কেতিয়াবা সৰু সৰু কথা কিছুমানে বহু সময়লৈ মনটোক বিষাদগ্ৰস্ত কৰি ৰাখে। একোখন অচিনাকি মুখে বহু সময়লৈ মনটোক আমনি কৰি থাকে। তাতে যদি দিনটোৰ আৰম্ভণিতে এনে হয় তাৰ পিছৰে পৰা কোনো কামতে মন বহুৱাব নোৱাৰা অৱস্থা এটাৰ সৃষ্টি হয়। আমি বহুতেই ইয়াক উপলব্ধি কৰো। বোধকৰো বহুতে কৈ দিব -“ধেৎ এইবোৰ কথা হ’ল নেকি? তোমাৰতো একো লোকচান হোৱা নাই। আৰু ইফালে তেওঁ হয়তো এইবোৰ কথা একো ভবাই নাই। হ’ল হ’ল আৰু। তুমি নিজকে ‘চেন্টিমেন্টেল ফুল’ কিয় সজাইছা।” হলেও উপাই নাই! নাভাবিম বুলিও বিষাদৰে ভৰা সেই বিশেষ মুখখনে অথবা কথাবোৰে মাজে মাজে আমনি কৰি থাকে। কেতিয়াবা আকৌ কোনো এটা ভাল লগা ঘটনাই মনটোক আনন্দময় কৰি তোলে। বিষাদবোৰ আতঁৰাই পেলাই। সন্ধিয়া ঘৰলৈ খোজ লৈয়ে কথাবোৰ ভাবি ভাবি মনটো ভাল লাগি যায়। অলপ খৰছ কৰি হলেও পৰিয়াল অথবা প্ৰিয়জনৰ বাবে হাতত কিবা এটা লৈ একেলগে উপভোগ কৰিবলৈ মন যায়। অথচ দিনটোৰ এই গোটেই ঘটনাৰাজিৰ সৈতে ব্যক্তিগতভাবে কোনো লাভ-লোকচানৰ কথা জড়িত হৈ নাথাকে।
